چهار فصل

رفتی  از  این   دیار  و  ندادی  خبر  مرا       نشنیدی از کسی ،  که چه آمد به سر مرا

گفتم  که  سر ،   به  دامن  آسودگی   نهم       آسوده  ،  کی گذاشت ،  دل  در بدر  مرا

رفتم  برون  ز خلوت او ، همچو آه  سرد        آن دم که همچو اشک ، فکند  از نظر مرا

با  یک  شرر ،  به دامن  صد لاله  میزند       این  داغ  آتشین  که  بود  بر  جگر  مرا

ای کاش ، راه عمر ، به پایان رسیده بود       روزی  که  دیده  بود  در آن رهگذر  مرا

قانع  شدم   به  تلخی   دشنام   از   لبش        قسمت  نشد ز  خوان  قضا ، این قدر مرا